De Achterhoekrit 2019, Mijn eerste toertocht met de HDC
Na deze voortreffelijke maaltijd, en het bijbehorende moment van afrekenen, ging ik met mijn spullen naar buiten, nog even van de zon genieten. Maar het was wel erg veel zon, dus vlak bij de motor werd een schaduwplekje gezocht. Daar was het dat ik tot de benauwende ontdekking kwam dat ik mijn sleutels had verloren of ergens laten liggen. Terug in mijn eigen voetsporen dan maar. Maar amper was ik de hoek om, of daar werd geroepen: 'Kijk, dat is hem' en een paar ogenblikken later kon ik mijn sleutels weer in ontvangst nemen. Een sleutelhanger van de Deauville club helpt, maar daarbij ook een sleutelhanger van de CX-club, dat kon maar van één persoon zijn.
Vlak voor het vertrek voor het tweede deel van de route werd me verteld dat iemand met een filmpje bezig was, en dat deze nu als tweede zou rijden. Op handsignalen moest ik inhalen, en de rest zou vanzelf gaan. Zo gezegd, zo gedaan. De juiste plaats in de rij werd ingenomen, en we vertrokken voor het tweede deel van de Achterhoekrit. Een paar kilometer verderop wenkte de filmmaker, en dat was het signaal. Beetje gas, inhalen en zo was dat ook weer gebeurd.
En toen ging er iets mis bij de voorrijder. In plaats van rechtsaf te gaan, werd er rechtdoor gereden. Mijn TomTom gaf wel rechtsaf aan, dus wat was er aan de hand? Een honderd meter verder werd een weggetje aan de linkerkant ingedraaid, nou ja, moet kunnen dacht ik. Maar toen het weggetje in een zandpad veranderde had ik even het idee: euh...vind ik dit nog leuk ?
Ook de voorrijder had de onwenselijkheid van de zandweg gezien, en kennelijk zijn Garmin ernstig toegesproken. Omdraaien, was het motto, en dus draaiden alle zeven motoren op het smalle zandpad om, de een na de ander. Terug naar de weg, maar nog steeds was er verwarring. In plaats van de weg na het brugje, werd de weg voor het brugje ingeslagen, en dat eindigde na een meter of twintig in een minstens zo zwaar begaanbaar zandpad. Dit was het ook niet. Weer draaiden we de motoren om, en ik begon er al een beetje handigheid in te krijgen. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel. Gratis les in zandpad keren......
Kilometers verder zagen we de derde groepers staan, op een parkeer-plekje aan de Romiekendijk. Tijd om de benen te strekken. De diverse motoren werden min of meer netjes naast elkaar opgesteld, en dat was voorlopig dat. Maar ik zat me af te vragen hoelang we nog bezig zouden zijn, en belangrijker, hoe laat ik dat thuis zou zijn. Volgens de TomTom zou het nog zeker vijftig minuten duren tot aan het eindpunt in Doetinchem. Daarbij opgeteld de tijd die ik dacht nodig te hebben om vanaf daar naar huis te rijden, en dat zou wel eens later kunnen worden als dat ik gepland had.
Beter om nu direct naar huis te rijden, vond ik. Ik nam afscheid van de overigen en startte de motor. Bij het wegrijden voelde ik dat de helm-kinband niet vast zat, iets wat ik bijna nooit vergeet. Nu wel. Toch een beetje stress? Het verzuim werd hersteld, en de TomTom begon me naar huis te loodsen.
Maar TomTom stond nog op 'Vermijd snelwegen' ingesteld, en dat hoefde nou ook weer niet. Even stoppen dus, en de instellingen wijzigen. Snelste route? Of toch de kortste? Het werd de snelste route, en als het me niet beviel vanwege snelweg of zo dan kon ik makkelijk een andere kiezen. Met de weg naar huis herberekend via de snelste route kwam ik bij de N18 aan. Geen probleem, moet kunnen, vond ik, en draaide de weg op. Verderop veranderde de N18 in een A18, met een snelheidslimiet van 130 km/u. Even een aarzeling. Doen of niet doen, en hoe zat het ook al weer met de wind en zo?
Nu is 130 km/u de maximale snelheid , en niet de minimale. Rustigjes met 100/110 km/u reed ik de weg naar de A12 toe. Het eerste stuk van de A18 was me niet zo heel erg bekend, maar vanaf Doetinchem kende ik de weg wel. Het ging allemaal erg soepel, en ook de wind hield zich in, ik voelde in elk geval geen rukken en vlagen die me uit de koers wilden brengen. Inhalen van auto's en vrachtwagens lukte met deze Deauville ook prima, en binnen de kortste keren was ik bij de A12.
Ook hier was 130 km/u toegestaan, en ook hier vond ik 110 km/u meer dan genoeg. Het verkeer was niet al te druk, de wind speelde amper een rol, en het enige wat me hinderde was het windgeruis. Toch jammer van dat verloren oordopje, bedacht ik me. Er zou zo snel mogelijk een vervangend setje moeten komen.
Tegen vijf uur reed ik de Deauville door de poort, naar het plekje achter het huis. Pootje uit, neerzetten en afstappen. De eerste rit met de HDC zat erop.
En nu..... wordt vervolgd? Of toch niet......…