Frühstück en verbindingsproblemen.
| Het was met recht een vroeg ontbijt. In verband met de tijdssloten kon ik alleen nog om half 8 aan het ontbijt aanschuiven. Vandaag een keuzebuffet waar afstand tot elkaar niet zo'n grote rol meer speelt. Vast iets met groepsimmuniteit door wadwater. Om 9 uur zeg ik de zeehonden gedag en stuur de Kawa de weg weer op. Schapen. Ik blijf het bijzondere beesten vinden. En waardeer hun inspanningen om de dijken in goede conditie te houden. Ondertussen maakt de groepsapp van het werk overuren. Collega's blijven elkaar bestoken met berichten dat zij geen verbinding met het netwerk kunnen maken. Ik besluit de groep te dempen. Mijn verbinding met de motor en de omgeving is namelijk helemaal prima. |
 |
 |
Bij het doorkruisen van Fiemel, de plaatsnamen welke ik tegenkom blijven mij verbazen, zie ik dat de Duitsers hun batterij in 1945 hebben laten liggen. Slordig. Ineens zie ik akkervelden welke omzoomd worden door de meest prachtige bloemen. De insecten en vlinders hebben het er maar druk mee om van bloem naar bloem te vliegen. En daarna valt mijn oog op "De schierste ploatsnoam". In gedachten vermoed ik dat gisteren de laatste inwoner is opgegeten. Snel geef ik weer een dot gas. Het einde van de ochtend nadert en ik begin wel trek te krijgen in een bakkie koffie. In Drieborg parkeer ik de motor bij een restaurant en neem plaats op het terras. Het eerste bakkie smaakt naar een tweede. Achter mij, op voldoende afstand, zitten een paar Groningers. Zij verruilen de koffie voor het bier. De klok heeft tenslotte net 12 uur geslagen. Aan hun postuur te zien is dit vast een dagelijks ritueel. Verderop zie ik een geslotenverklaring. Behalve voor fietsers. Nou, ik rij ook op een fiets en volgens goed gebruik in een niet nader te noemen club, rij ik vrolijk verder. |
|
Bij de vesting van Bourtange besluit ik op een mooi gelegen bankje mijn lunch te nuttigen. Na Emmer-Compascuum gaat de lol er snel even vanaf. De wethouder van openbare werken heeft vast een hekel aan motorrijders. Een 6 km lange weg van klinkertjes welke ergens in het midden van de vorige eeuw voor het laatst onderhoud heeft gehad. En daarna blijken mijn vrienden hun camera in Zwartemeer te hebben neergezet. Mijn kinderen weten wat dat voor hen betekent. Korter douchen dus! Maar eens kijken wie er eerder thuis aankomt. Ik of de fanmail van het CJIB. Bij een sluisje over de grensrivier wandel ik even Duitsland in. De sluis blijkt ook sterk genoeg om een motor de oversteek te laten maken. Een Duits gekentekende Honda Deauville NT700V volgt mijn voorbeeld. De actie is vast motortype gerelateerd. |
 |
 |
Ook op een dag als deze leer ik weer wat. Dit keer over de oliewinning in dit gedeelte van Nederland. Aan de andere kant van het riviertje doen ze het nog wel met ja knikkers. De buitentemperatuur tikt inmiddels de 27 graden aan. Maar in mijn witte outfit is het met alle klepjes open nog goed te doen. Ik geef mijn motor nog even de sporen over de mooie "laatste wegen voor de landsgrenzen". Overig verkeer is er nauwelijks. Want wie heeft hier nu iets te zoeken? |
