HDC Blogs

U kent dit spelletje vast wel van de TV waarbij André van Duin en Ron Brandsteder samen met hun team moeten raden wat er op de bordjes staat op hun desk. Leuk spel met ruimte zat voor een lach, een lolletje en wat flauwekul. Alles staat en valt natuurlijk met de deelnemers welke onder bezielende leiding stonden van een presentatrice waarvan mij de naam helaas ontschoten is. Wat heeft dat nu te maken met de Honda Deauville Club zult u zich afvragen?

Laat ik maar beginnen met mijzelf even voor te stellen. Mijn naam is Marcel en ik ben reeds sinds maart 2010 lid van deze geweldige club. Aanvankelijk eerst als volger, u weet wel, die mensen die achter een voorrijder aan rijden tijdens een toerrit, en niet veel later toen de HDC groeide als eerste voorrijder buiten het bestuur. In 2012 werd mij gevraagd of ik ook zitting wilde nemen in het bestuur. Er waren 4 bestuursleden en het was wenselijk dat er een vijfde bij kwam. Na enige overdenking heb ik daarmee ingestemd.

Onder de bezielende leiding van Ed en later Frank is deze club toen uitgegroeid tot wat het nu is. Een hechte club met veel leden waar geen onderscheid gemaakt wordt naar wie je bent of wat je doet of op welke motor je rijdt. Het gaat tenslotte om de gezelligheid. Meestal met een lach, soms met een traan maar zeker met ruimte voor een lolletje en wat flauwekul.

De afgelopen 4 jaar hebben we veel bereikt en is er meer vorm gegeven aan de kaders die in het begin reeds neergezet zijn.
Even een paar zaken waar het bestuur aan heeft gewerkt:

•  Een nieuwe moderne website
•  Een vernieuwd forum volgens de laatste standaard
•  Het 10-jarig bestaan
•  En natuurlijk alle activiteiten gedurende het seizoen.

Dat lijkt een relatief kort lijstje maar ik kan u verzekeren dat er heel wat uren in zijn gaan zitten.
Het bestuur en de bestuursleden waren daar de voortrekker(s) in. We willen graag samen met de leden verder op de ingeslagen weg.

Dan komt het moment waarop wederom de bakens verzet gaan worden. Een wisseling van de wacht. De voorzitter geeft in 2018 tjdens het jaarlijkse Deauco overleg aan dat het komende jaar zijn laatste jaar wordt als bestuurslid. Wij wisten dat al langer maar het is pas tijdens de afgelopen Herfstrit bekend gemaakt aan de leden. Gelukkig hebben we inmiddels in Brenda een enthousiast nieuw bestuurslid gevonden die de taken van de huidige penningmeester over gaat nemen.
En mocht u nog geen antwoord hebben op de vraag uit de titel van dit stukje......

Het zal niet mee vallen om als nieuwe voorzitter leiding te geven aan de club, maar ik heb er het volste vertrouwen in. Net zoals in eerder genoemd televisie programma gaat het natuurlijk om een heel team dat aan de basis staat van een succes. Zo'n team bestaat in ons geval niet alleen uit het bestuur maar zeker ook uit alle leden. Zonder leden is er immers ook geen club. De een is wat meer betrokken dan de ander, maar met z'n allen vormen we samen de HDC.
Het bestuur is daar alleen maar een verbindende factor in die de randvoorwaarden schept en soms de bakens verzet.

Na 10 jaar vorm geven aan de club en het organiseren van activiteiten door het bestuur is het tijd om de bakens wat te verzetten. In bestuurswerk gaat best veel tijd zitten zoals gemeld. Vanaf heden willen we dan ook meer met commissies gaan werken. Die weg is voorgaande jaren al ingeslagen met de opzet van een Toercommissie. Er worden waarschijnlijk meer commissies gevormd. De ideeen zijn er al. We dienen ze alleen verder uit te werken. Wil je een bijdrage leveren aan een commissie of heb je een idee of een mooie route, laat het ons weten. Met z'n allen kunnen we meer bereiken dan alleen.

Hopelijk zien we elkaar snel weer. Op naar het derde lustrum van de Honda Deauville Club!

Vriendelijke groet,

Marcel
Voorzitter HDC.

Na de enerverende dag van gisteren gaan we snel naar het ontbijt. Daar zit Frank al aan de ontbijttafel, wat stijfjes na een slechte nachtrust. Dat is niet verwonderlijk natuurlijk. Het openen van de verschillende verpakkingen en snijden van brood gaat lastig met een hand in het gips. Ook niet verwonderlijk. Er is uitgebreid contact geweest met het thuisfront en straks wordt hij opgehaald door zijn vrouw en zoon. Maurice en ik maken van de mogelijkheid gebruik om hen wat bagage mee te geven want na het inleveren van mijn huurfiets in Veldhoven moet ik samen met Maurice op zijn Deauville naar huis. Dat zal wat worden....

De rit start weer met een oversteek met het pontje. Aan de andere kant volgen we de brede weg langs de rivier De Sauer welke ons na enkele kilometers in Duitsland brengt. Dan gaat het verder naar het noorden. We moeten in totaal 300 km. rijden tot het eindpunt in Geldrop. We zijn dus nog wel even bezig. De groep bestaat uit 5 personen.

Op een derde van de route, precies na drie kwartier rijden, is een eerste stop gepland, ook weer zonder koffie. Het gebrek daaraan begint vervelende vormen aan te nemen. Zelf drink ik nooit koffie bij het ontbijt dus mijn cafeïne-spiegel is ernstig gedaald. We houden het dus kort en gaan na 15 minuten verder. We rijden nu achter de groep van Cor aan, met gepaste afstand uiteraard. Eigenlijk volg ik ze blindelings zonder op mijn navigatie te kijken, maar alles gaat goed.

Dan komen we in een stadje waar de kans op een café of restaurant aanzienlijk groter is dan in de kleine dorpjes. Inmiddels hebben we alweer ruim 40 minuten gereden als we een rotonde oprijden. In een flits herken ik dit als de eerst stopplaats na de lunch op de heenreis van vorig jaar. Ik draai een plein op en de andere volgen. Mijn beslissing om te stoppen wordt nog net niet met gejuich ontvangen. Cor en zijn groep rijden stoïcijns verder.....

De koffie smaakt heerlijk en we nemen nog een bak. Brenda is zo vriendelijk om de rekening te betalen, hetgeen in dank aanvaard wordt. Ik heb het koud. De temperatuur bij de start was 8 graden en veel warmer dan 11 graden is het nog niet geworden. Het ontbreken van enige windbescherming op de Versys speelt me parten. Ik had hier natuurlijk op kunnen anticiperen maar zelf heb ik ook geen trui meegenomen. Dat is op de Trophy normaal gesproken niet nodig. Gelukkig kan ik van Joop een lekkere warme trui lenen (Je krijgt hem met de Wijnmaandrit wel terug .....als ik er aan denk).

Het is een snelle rit maar er zitten ook wat langzamer stukken in. Op weg naar de lunch zien we een bekende groep motoren staan in een dorpje. De eigenaren hiervan zitten waarschijnlijk in het aanpalende café aan de koffie. Geef ze eens ongelijk.  We zijn om even voor tien gestart en met twee stops zijn we uiteindelijk om 2 minuten voor 1 op het lunchpunt. Het weer blijft druilerig. We hebben al wat spetters, druppels en een klein buitje gehad. Tijdens de lunch begint het ook weer te spetteren dus na een half uurtje pakken we weer onze biezen.

Het laatste stuk voor de snelweg is bekend terrein. Deze weg hebben we al vaker gereden en het is er redelijk druk met veel stoplichten. Er is ook bijna geen mogelijkheid om in te halen. Ik laat het maar zo. We draaien de snelweg op en na enkele kilometers stop ik nogmaals. We willen de benen even strekken, even wat drinken en een enkeling moet de motor bijtanken. Ik gok erop dat ik het gewoon ga halen op 1 tank.

Dan is het in een rechte lijn naar Geldrop. De TomTom stuurt me echter als we er bijna zijn, via een alternatieve route binnendoor over een weg waar je maar tachtig mag. Waarschijnlijk is dit net iets korter. De auto voor ons rijdt precies 80 terwijl de aankomsttijd op 16:00 uur staat, hetgeen ook onze daadwerkelijke aankomsttijd is. Binnen in het hotel zit de eerste groep al aan een drankje. De rest volgt niet veel later.

Het is tijd om afscheid te nemen. De eerste gaan verstrekken want die moeten nog een heel stuk naar huis. Een kus links een omhelzing rechts en ieder gaat zijn weegs. Ik blijf achter met Maurice want de motor moet nog ingeleverd worden bij Motoport. Na getankt te hebben rijden we er heen. De winkel is echter dicht dus we moeten wachten tot 7 uur. Bij een plaatselijk café nemen we plaats op het terras en we praten nog even na. Aan een ander tafeltje gaat een local zitten en we raken aan de praat. Sjaak is net als wij van de sterke verhalen en we lachen wat af. De biertjes die hij besteld heeft zullen daar ook wel aan meegeholpen hebben.

Het is kwart voor zeven dus we laten Sjaak met zijn biertje achter. De motor wordt ingeleverd en ik moet van Maurice op zijn Deauville met hem achterop naar huis rijden. Mijn knieën zitten bijna in mijn nek maar ik sla me er dapper doorheen. Onze headsets zijn gekoppeld en na een wat onwennige start hebben we er toch redelijk de vaart in. Het gekwebbel over de intercom is niet van de lucht en de tijd vliegt voorbij. Op de A12 worden we nog bijna van de motor gereden door een automobilist die zo nodig een invoegend voertuig ruimte wil geven. Hij komt langzaam naar links en gaat over de lijn heen maar daar rijden wij dus. Toeteren helpt niet. Wat een idioot. Gelukkig gaat alles goed.

Na een uur rijden zijn we bij Bodegraven, we hebben trek dus we stoppen. Ik kom met moeite van de motor af..... De plaatselijk La Place sluit om 9 uur dus we zijn net op tijd en we bestellen een biefstuk met gebakken aardappels en garnituur (moeilijk woord voor gezonde groente). Dan is het nog 30 kilometer naar huis. Ik stel voor dat we nog even de Deauville uit de stalling halen. Tenslotte moet ik morgen gewoon weer naar werk. Het is maar een klein stukje om. Zo gezegd zo gedaan. Op de terugweg draait Maurice de A44 op richting Den Haag. Ik ga de andere kant op en ben na 1 km rijden thuis waar ik om 10 uur de motor op de parkeerplaats achter het huis zet. Later krijg ik nog een appje dat Maurice veilig thuis aangekomen is. Een geruststellende gedachte.

Het zit er op. Zoals al eerder aangegeven was het een enerverend weekend. Geen meter gereden op mijn eigen motor, gelukkig wel een huurfiets die het prima gedaan heeft en uitstekend is bevallen. Een ongeval van de voorzitter en de bekendmaking van een nieuw bestuurslid omdat Frank afzwaait als Deauco. Je maakt wat mee op een Herfstrit van de HDC. Zullen we volgend jaar gewoon weer 4 dagen gaan.....?

Welterusten.

Schijnbaar went een hard bed ook. Ik heb heerlijk geslapen maar wordt alleen een uur te vroeg wakker. De biologische klok werkt niet mee aan het vakantiegevoel en wekt mij op de gebruikelijke doordeweekse tijd van half zes. Naast me hoor ik het monotone gesnurk van Maurice. Die is nog zwaar onder zeil maar ging ook iets later slapen. Buiten hoor ik het geluid van regen. Ik check mijn berichten op Facebook, geef her en der antwoord en vraag nog even om raad. Dan is het tijd om er uit te gaan en een verkwikkende douche te nemen.

Het regent nog volop als we richting ontbijt gaan. Dit is geen goed vooruitzicht voor vandaag. Volgens Maurice stopt de regen om kwart voor negen. Daar hopen we dan maar op. Bij het optuigen en starten van de motoren is het inderdaad droog. We vertrekken en de eerste stop is bij het pontje naar Luxemburg. We kunnen ternauwernood met drie groepen op de pont. De vierde groep blijft achter in Duitsland.

De rit lijkt door Luxemburg te gaan maar we zien vervolgens alleen maar Duitse kentekens op de weg. Geintje van de toercommissie.... Gisteren hebben we al door Luxemburg getoerd en een heel mooie rit gereden. Nu gaat de rit door het Duitse deel van de Eifel en we koersen richting het noord-oosten. De lucht is grijs en biedt weinig hoop voor de rest van de dag. Het zal vast nog wel gaan regenen.

We rijden zoals altijd een mooie rit. Veel heuvels en groene en weidse vergezichten. Het valt nog niet mee om een koffiestop te vinden. Die  slaan we dan ook maar over. Rond twaalf uur zien we iedereen weer terug op het lunchpunt. Feitelijk is het punt onder een grote brug maar we verplaatsen ons naar een "saloon" die eigenlijk dicht is. De eigenaar heeft moeite om de koffie aan te slepen evenals de warme apfelstrudel met ijs. Zijn core business bestaat namelijk meer uit het tappen en verkopen van bier. Koffiekopjes zijn er niet of zeer weinig. Bierglazen in alle formaten des te meer.

Na de lunch rijden de verschillende groepjes zelfstandig weer verder. Het tweede deel van de route is veel sneller. Als we in dit tempo doorrijden dan zijn we om 4 uur al in het hotel. Het is inmiddels gaan regenen. Dat maakt het rijden er niet prettiger op. Het vizier beslaat en het zicht wordt minder. Die gene die zijn regenpak nog niet aanheeft raakt al snel doorweekt als hij of zij geen goed pak heeft.

Gelukkig duurt het niet lang en we besluiten ergens langs de weg in een dorpje te stoppen. Aan de overkant ligt een soort moestuin waar verschillende kippen vrij rondlopen. Ze zien er een beetje armetierig uit. Weinig veren, kale plekken en ze gedragen zich vreemd. Een van de kippen zit een ander achterna. Die zijn duidelijk tikkertje aan het spelen. De andere zitten op een balk tussen twee paaltjes en doen "voetje van de vloer". De derde staat glazig voor zich uit te staren en is waarschijnlijk aan het tellen en doet in haar eentje verstoppertje. Het is een raar schouwspel. De groep van Frank komt langs en stopt ook terwijl wij bijna alweer vertrekken.

Na ruim 40 km is het wel weer tijd voor een stopje. Bij het zien van de borden "cafe/bar"en "Willlkommen" besluit ik om in een bocht naar links toch opeens de afslag te nemen naar rechts. Een ongelukkige keuze en mede hierdoor kan een van de volgers zijn motor niet houden en valt al stilstaand om. De duo komt onzacht met het asfalt in aanraking en het huilen staat haar nader dan het lachen. Het cafe is dicht dus hier kunnen we niet op adem komen. Na van de schrik bekomen te zijn rijden we rechtstreeks naar het hotel. Op 10 kilometer van het eindpunt zit een tankstation in Trier waar we aftanken voor de volgende dag. Dan krijg ik een telefoontje van Maurice.....

Onze voorzitter is door een automobilist van zijn motor gereden. Gelukkig had hij zelf weinig snelheid maar de auto heeft hem geramd aan de achterzijde van de motor. Frank ligt op de grond maar is bij kennis. Ambulance is al onderweg. Geen reden voor paniek. Dat is dan een geruststellende gedachte. Maurice en ik maken wat afspraken en we verbreken de verbinding. Tako neemt onze groep op sleeptouw naar het hotel. Olaf, de zwager van Frank, en ik rijden naar de plek des onheils. 

Als we daar aankomen is de trauma helikopter al geland. Dat is in Duitsland meer een voorzorg want het letsel is gelukkig niet ernstig. Uiteraard worden wel alle voorzorgsmaatregelen genomen. Frank wordt met de heli verplaatst naar een ziekenhuis 40 km verderop omdat in Trier geen plaats is. Olaf en Maurice rijden naar het ziekenhuis. Brenda en Joop wachten op de berger want de motor is in deze staat niet meer te berijden. Ik neem de overgebleven groepsleden mee terug naar het hotel.

Na de andere bestuursleden geïnformeerd te hebben komen we al snel aan bij het hotel. Daar zit de schrik er goed in. Dit soort dingen zijn wij als HDC niet gewend. Er gebeurt wel eens wat, maar meestal blijft dat beperkt tot blikschade of schade aan de "tupperware". Nu is het andere koek. Er is nog nooit iemand tijdens een rit in het ziekenhuis beland. 

Gelukkig valt het allemaal mee maar leuk is anders. Na enkele uren is Frank al weer terug, opgehaald met de auto. Terwijl iedereen nog aan het eten zit, het is inmiddels ruim na 8 uur, komt Frank binnen en vraagt: "Wie gaat er nog mee een rondje lopen?". Gejuich, gelach en opluchting alom. We zijn blij dat het zo afgelopen is.

Nadat iedereen bijgekomen is en de "laatkomers" gegeten hebben, neemt Frank nog even het woord. Het gaat verder prima met hem op een scheurtje in de pols na. Die zit dan ook in het gips. Het is een beetje een ongelukkig jaar geweest voor de HDC. De opfriscursus is niet doorgegaan, de bergtraining is afgezegd. Frank deelt tevens mede dat hij stopt als bestuurslid, een besluit dat vorig jaar al genomen was. Tien jaar bestuurslid van de HDC en dan met zo'n knal eindigen. De humor heeft er in ieder geval niet onder geleden. Gelukkig hebben we in Brenda een gepassioneerd nieuw bestuurslid gevonden. 

Morgen beginnen we aan de thuisreis. Het was een enerverend weekend.

Welterusten.

Na de waardeloze dag van gisteren waarbij de Trophy bijna van de sleepwagen viel, is het vandaag tijd om het leuke met het aangename te verenigen. De Toercommissie heeft meerdere prachtige routes gemaakt. Er is keuze uit een lange route, een korte en iets daar tussenin. Er is keus genoeg maar toch gaat niet iedereen met de motor op pad. Sommige maken er een dagje uit van in Trier, andere gaan naar de wellness.

De meeste stappen echter op de motor en gaan een van de routes rijden. Althans als ze de motor aan de praat krijgen. Een of andere grapjurk heeft gisteren nl. bij veel motoren de noodstopschakelaar ingeschakeld. Ik kies er voor om de langste route te nemen en al snel zijn de verschillende groepen op weg.

We rijden eerst een stuk door Duitsland en de omgeving wordt steeds mooier en groener als we de bebouwing langzaam achter ons laten. Het gas gaat er bij de voorrijder op en sommige hebben moeite om het te volgen. Daar hoor ik zelf ook een beetje toe. Het remmen met de gehuurde Versys blijft "een probleem". Het lijkt erop dat ik niet genoeg remdruk van de hand over kan brengen op de zuigers en remblokken. Het zit me niet echt lekker....

De eerste stop is gepland na een uur. We staan midden in de natuur op een groot parkeerterrein met gravel. Een deel van de leden heeft deze route al een keer eerder gereden in juni. Daarbij heeft helaas een hermelijn het leven gelaten. Die kunnen er nl. niet tegen als je er dwars overheen rijdt met een Pan European. Het groepje houdt nog een minuut stilte om het beestje te herdenken.

Verder gaat het weer. Waar in Duitsland de wegen toe waren aan een grote onderhoudsbeurt, worden ze in Luxemburg steeds beter. Sommige zien er uit als een biljartlaken.....maar dan zwart. Al rijdend spotten we nog een eekhoorn die met ware doodsverachting voor de motor van Frank oversteekt. Die weet waarschijnlijk niet het lot van eerder genoemde hermelijn. In Vianden stoppen we voor een koffie met lekkers. De koffie staat bijna gelijk voor onze neus. De appels voor de apfelstrudel moeten echter nog geplukt worden zo lijkt het wel.... Uiteindelijk zit bijna iedereen te smullen van de koek met een bolletje ijs en slagroom.

Na de koffie zijn we al weer een tijdje op weg. Het geplande lunchpunt rijden we voorbij. Ten eerste zit de koffie met versnapering nog dwars en ten tweede zit het terras helemaal vol. Er staat tevens een grote rij met motoren geparkeerd. Een half uur verderop ligt er naast de weg een eenvoudige picknickplek op een verhoging. Er staat een bankje met een tafel, een afvalbak en een boom voor wat schaduw. Dat laatste is wel handig want het begint behoorlijk warm te worden. De meegenomen broodjes die tijdens het ontbijt zijn klaargemaakt worden met smaak verorberd.

Ik heb nu ook even tijd om naar de remhendel van de Versys te kijken. Het blijkt dat deze ingesteld staat voor een berijder met kleinere handen. Ik verdraai iets aan een knop en nu kan ik veel meer kracht zetten. Probleem opgelost zo blijkt al snel in het vervolg van de rit.

Boven een heuveltop zien we een grote roofvogel zweven. Het moeilijk om te bepalen welke soort het nu is. Aan de andere kant staat een vogel biddend in de lucht stil. Als een groep motorrijders voorbij geraasd is, keert de stilte weer terug. De broodjes zijn op en als iedereen een beetje bijgekomen is van alle indrukken en de rit, gaan we weer verder.

In het vervolg van de rit komen we nogal wat wegopbrekingen en omleidingen tegen. Het omzeilen hiervan gaat niet altijd even soepel. Het nemen van een kleine drempel door een van de leden mondt uit in het tot twee maal afslaan van de motor. De vermoeienis slaat blijkbaar niet alleen bij mij toe. Het is nog een flink eind rijden naar het eindpunt. Zo rond de 140 km. Geschatte aankomsttijd rond half zes. Bij de volgende stop is er in die laatste nog weinig gewijzigd. Gisteren was een lange dag en vandaag was ook vermoeiend. Ik besluit de groep te verlaten om net iets eerder bij het hotel aan te kunnen komen.

Na een lekkere douche schrijf ik de blog van gisteren. Nu zit ik in de eetzaal waar iedereen vraagt of de nieuwe blog al klaar is. Bij deze.

Welterusten.