HDC Blogs

Het is kwart over vijf als ik al wakker ben. Veel te vroeg natuurlijk terwijl ik juist een B&B had geboekt om lekker uit te kunnen slapen. Ik draai me nog maar eens om. Een uur later doet de andere gast van de B&B zijn uiterste best om met zo min mogelijk lawaai en gestommel te B&B te verlaten. Om half zeven beginnen…...Hij liever dan ik. Uiteindelijk ga ik er toch maar uit en neem snel een lekkere douch. Na een eenvoudig maar voedzaam ontbijt verlaat ik om 9 uur de B&B. De motor staat nog netjes op de oprit en langzaam rol ik hem achteruit. Omdat het schuin afloopt gaat het iets sneller dan ik verwacht en ik probeer wat bij te remmen. Er gebeurt echter niets. Ik heb totaal geen remdruk!!!

Een lichte paniek slaat toe. De start van de Herfstrit, althans het verzamelen op het verzamelpunt, begint al over een half uur. Dat ga ik dus niet redden. Als ik de remhendel inknijp trek ik deze direct tegen het handvat. Hier is duidelijk iets niet in orde. Al snel zie ik wat sporen van remvloeistof op de radiator en bovenop het motorblok. Allereerst bel ik Frank maar even, onze gewaardeerde voorzitter, en deel hem de onheilstijding mede. Hij wenst me veel succes met het verzoek om even de voortgang te laten horen.

Wat nu? Goede raad is duur. Eerst maar eens de ANWB bellen. Kijken of die er iets aan kunnen doen. Die gasten kunnen een motor repareren met een haarspeld.....heb ik mij laten vertellen. Al snel rijdt de bekende gele wagen de straat in en de wegenwacht stelt snel door middel van eenvoudige deductie een definitieve diagnose. De remleiding die loopt van af het reservoir naar de remmen, lekt op een koppeling. Bij het navullen van het remvloeistofreservoir en even pompend remmen, spuit de vloeistof uit het koppelstuk. Helaas kan de wegenwacht dit niet repareren.

Dan maar even bellen. Eerst naar Motoport in Veldhoven en naar een voormalig Triumph dealer in Grave. De een zou het wel kunnen repareren maar heeft de onderdelen niet, de ander heeft naast geen onderdelen ook geen tijd. Er zit niets anders op de de motor te laten verhalen naar mijn dealer in Hoofddorp. De wegenwacht regelt een transporteur en vertrekt. Even later rijdt een andere gele wagen van Logicx de straat in. De motor wordt stevig vastgesnoerd op de achterzijde en we vertrekken richting Veldhoven waar de chauffeur mij afzet zodat ik een motor kan huren.

Zo ver is het echter nog niet. Al keuvelend met de chauffeur van de bergingswagen nemen we de ene na de andere drempel die dit Brabantse land rijk is. Bij de zoveelste drempel horen we opeens een harde klap. Ik kijk in de spiegel en zie de Trophy op zijn zij liggen. Blijkbaar stond de motor toch niet vast genoeg. Dit kan er ook nog wel bij. Inmiddels begint het te regenen en steeds harder ook. We snoeren de motor opnieuw vast met extra banden en we vervolgen, na enkele foto's genomen te hebben van de schade,  doorweekt onze weg.

Bij Motoport staat Maurice al op me te wachten. Hij was ook wat later en is speciaal voor mij omgekeerd terwijl hij al voorbij Geldrop was. Met z'n tweeën richting de Eifel rijden is natuurlijk leuker dan alleen. De rest van de club heeft al ruim een voorsprong van bijna 3 uur. Die gaan we nooit meer inhalen.

Ik huur dus een motor. Er is keus tussen een Tracer 700, een MT 09, een Tenere of een Versys 1000. Het wordt die laatste want daar heb ik nog nooit op gereden en het lijkt me wel wat. Tenslotte zijn er inmiddels ook drie HDC leden die zo'n machine hebben en ze zijn er erg tevreden over. De machine is voorzien van een set koffers en na wat herverdelen van de bagage kunnen we op weg.

Het gaat richting snelweg en het gas gaat er flink op. De turbulentie rond de helm is verschrikkelijk maar we rijden dan ook ruim 140 km. per uur. Dit ben ik niet gewend.....die turbulentie dan.  Het verstellen van het ruitje heeft weinig effect: hoog of laag, het maakt weinig uit. Bij iets lagere snelheden is het gebulder overigens een stuk minder. Zo op het eerste gezicht en gevoel is dit een prima machine om mee te toeren. Hij heeft wel wat weg van de Tracer 900 van Yamaha. Zelfde motor karakteristiek  maar met 3 cilinders. Als goed bedoelende amateur heb ik er verder natuurlijk geen enkele kijk op. Wel vind ik dat de remmen van de Versys wat tegen vallen hetgeen het aanremmen voor bochten niet ten goede komt.

We rijden richting de donkere grijze wolken aan de horizon. Inmiddels rijden we binnendoor en de hemelsluizen gaan open. Wanneer Maurice tot op zijn hemd nat is besluit hij om zijn regenpak aan te trekken. Mijn All Weather pak met Goretex geeft geen krimp en ik ben nog steeds lekker droog. De temperatuur is echter wel gedaald tot 11 graden wat het rijden met natte kleding een koude bedoening maakt. Na enkele kilometers stoppen we even voor een koffie en een lekkere warme chocolademelk met appeltaart. De routes van de  TomTom van Maurice worden overgezet op de TomTom van de Versys. Dat gaat heel handig met bluetooth….als het werkt. Uiteindelijk zetten we de SD kaart over en kan ik de routes importeren. Nu kan ik ook voorrijden.

Het is nog ruim 2 uur rijden en volgens de verschillende wijzes van navigeren, afhankelijk van het volgen van meer of minder kronkels dan wel de originele route,  komen we ergens tussen half zeven en half acht aan. Uiteindelijk parkeren we de motoren om 10 voor zeven op de parkeerplaats van het hotel. Na een snelle opfrisbeurt gaan we naar het restaurant waar met luid gejuich worden ontvangen. Iedereen is blij ons te zien....of omdat er nu eindelijk met het diner gestart kan worden, dat is me niet geheel duidelijk. Overigens zijn we niet de laatste gast want ergens rond negen uur horen we de Ducati van een laatkomer nog de straat inrijden.

Het voornemen was om vroeg naar bed te gaan. We verlaten echter als laatste de eetzaal na het nuttigen van enkele alcoholische versnaperingen en ik probeer nog een blog te schrijven. Als deze bijna klaar is druk ik op een verkeerde knop en al mijn werk is weg. Daarom vandaag een nieuwe poging.  Om half een gaat het licht uit.

Welterusten 

Daar zit je dan....alleen in een B&B vlak bij het startpunt van de Herfstrit 2019. De telefoon is zojuist neergelegd. Nog even advies gevraagd aan Frank hoe om te gaan met MyRoute-app en hoe de routes op de navigatie te krijgen Simpel: "Het is geen hogere wiskunde" zou Jeroen zeggen. En inderdaad. De routes staan er binnen no time op. Volgens Frank moet het goed gaan. We gaan het morgen beleven.

Op de weg hierna toe, rijdend op de snelweg met 130 km. per uur, heb ik voldoende tijd om zaken te overdenken. Tien jaar HDC bijvoorbeeld....of waarom de elektronisch weergave van de tankinhoud bij een hobbel opeens wijzigt. Hoe worden dat soort zaken geregeld? Van de HDC weet ik het. Ik maak immers deel uit van het bestuur. Dat van die tank....? Geen idee.

Tien jaar HDC. Een ware mijlpaal. En wat is de tijd gevlogen. Een algemeen verschijnsel als je ouder wordt: De tijd gaat steeds sneller. Of zou het komen omdat het zo leuk is om bij zo'n clubje te zitten en om zaken te organiseren? Wie zal het zeggen. Feit is dat we in de afgelopen tien jaar enorm gegroeid zijn. Dit jaar hebben we meer dan 300 leden. Zoveel hadden we er nog nooit. Ook een mijlpaal.

Alleen nog de Herfstrit 2019, de Drentherit en de Wijnmaandrit. Dan zit het seizoen er weer op. Dit jaar gaan we in het kader van het 10 Jarig Jubileum, 4 dagen naar de Eifel. Het lumineuze idee om een bergtraining te organiseren is helaas verkeerd uitgepakt. Onze instructeur heeft om zeer persoonlijke reden afgezegd en het was te kort dag om een nieuwe instructeur te vinden. Heel jammer maar niets aan te doen. Een aantal leden zou zeker baat gehad hebben bij een bergtraining. Het rijden in bergachtig gebied vergt nu eenmaal heel andere capaciteiten van de bestuurder dan pakweg een ritje Hoorn - Amsterdam in de spits.....om maar eens een voorbeeld te noemen. 

Voor volgend seizoen staan een aantal wijzigingen op het programma. Niks bijzonders hoor. De kaders van de club staan immers op een stevige fundatie die de afgelopen jaren door de verschillende bestuursleden is gelegd. Wijzigingen blijven echter van alle tijden. Ook dit zijn zaken die door mijn hoofd gaan. 

Nu maar eerst eens lekker slapen. Morgen is een lange dag. Gelukkig hoef ik niet heel vroeg op. Het startpunt is immers bijna om de hoek. Hopelijk werkt het weer een beetje mee. De regen van vorig jaar speelt nog door mijn gedachten. Mooi weer met droge wegen is natuurlijk de ultieme droom van een motorrijder. De toercommissie heeft beloofd dat het wederom een prachtig weekend gaat worden met mooie routes. Ik heb er enorme zin in......kannie wachten....

Welterusten.

De Achterhoekrit 2019, Mijn eerste toertocht met de HDC

Na deze voortreffelijke maaltijd, en het bijbehorende moment van afrekenen, ging ik met mijn spullen naar buiten, nog even van de zon genieten. Maar het was wel erg veel zon, dus vlak bij de motor werd een schaduwplekje gezocht. Daar was het dat ik tot de benauwende ontdekking kwam dat ik mijn sleutels had verloren of ergens laten liggen. Terug in mijn eigen voetsporen dan maar. Maar amper was ik de hoek om, of daar werd geroepen: 'Kijk, dat is hem' en een paar ogenblikken later kon ik mijn sleutels weer in ontvangst nemen. Een sleutelhanger van de Deauville club helpt, maar daarbij ook een sleutelhanger van de CX-club, dat kon maar van één persoon zijn.

Vlak voor het vertrek voor het tweede deel van de route werd me verteld dat iemand met een filmpje bezig was, en dat deze nu als tweede zou rijden. Op handsignalen moest ik inhalen, en de rest zou vanzelf gaan. Zo gezegd, zo gedaan. De juiste plaats in de rij werd ingenomen, en we vertrokken voor het tweede deel van de Achterhoekrit. Een paar kilometer verderop wenkte de filmmaker, en dat was het signaal. Beetje gas, inhalen en zo was dat ook weer gebeurd.

En toen ging er iets mis bij de voorrijder. In plaats van rechtsaf te gaan, werd er rechtdoor gereden. Mijn TomTom gaf wel rechtsaf aan, dus wat was er aan de hand? Een honderd meter verder werd een weggetje aan de linkerkant ingedraaid, nou ja, moet kunnen dacht ik. Maar toen het weggetje in een zandpad veranderde had ik even het idee: euh...vind ik dit nog leuk ?

Ook de voorrijder had de onwenselijkheid van de zandweg gezien, en kennelijk zijn Garmin ernstig toegesproken. Omdraaien, was het motto, en dus draaiden alle zeven motoren op het smalle zandpad om, de een na de ander. Terug naar de weg, maar nog steeds was er verwarring. In plaats van de weg na het brugje, werd de weg voor het brugje ingeslagen, en dat eindigde na een meter of twintig in een minstens zo zwaar begaanbaar zandpad. Dit was het ook niet. Weer draaiden we de motoren om, en ik begon er al een beetje handigheid in te krijgen. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel. Gratis les in zandpad keren......

Kilometers verder zagen we de derde groepers staan, op een parkeer-plekje aan de Romiekendijk. Tijd om de benen te strekken. De diverse motoren werden min of meer netjes naast elkaar opgesteld, en dat was voorlopig dat. Maar ik zat me af te vragen hoelang we nog bezig zouden zijn, en belangrijker, hoe laat ik dat thuis zou zijn. Volgens de TomTom zou het nog zeker vijftig minuten duren tot aan het eindpunt in Doetinchem. Daarbij opgeteld de tijd die ik dacht nodig te hebben om vanaf daar naar huis te rijden, en dat zou wel eens later kunnen worden als dat ik gepland had.

Beter om nu direct naar huis te rijden, vond ik. Ik nam afscheid van de overigen en startte de motor. Bij het wegrijden voelde ik dat de helm-kinband niet vast zat, iets wat ik bijna nooit vergeet. Nu wel. Toch een beetje stress? Het verzuim werd hersteld, en de TomTom begon me naar huis te loodsen.

Maar TomTom stond nog op 'Vermijd snelwegen' ingesteld, en dat hoefde nou ook weer niet. Even stoppen dus, en de instellingen wijzigen. Snelste route? Of toch de kortste? Het werd de snelste route, en als het me niet beviel vanwege snelweg of zo dan kon ik makkelijk een andere kiezen. Met de weg naar huis herberekend via de snelste route kwam ik bij de N18 aan. Geen probleem, moet kunnen, vond ik, en draaide de weg op. Verderop veranderde de N18 in een A18, met een snelheidslimiet van 130 km/u. Even een aarzeling. Doen of niet doen, en hoe zat het ook al weer met de wind en zo?

Nu is 130 km/u de maximale snelheid , en niet de minimale. Rustigjes met 100/110 km/u reed ik de weg naar de A12 toe. Het eerste stuk van de A18 was me niet zo heel erg bekend, maar vanaf Doetinchem kende ik de weg wel. Het ging allemaal erg soepel, en ook de wind hield zich in, ik voelde in elk geval geen rukken en vlagen die me uit de koers wilden brengen. Inhalen van auto's en vrachtwagens lukte met deze Deauville ook prima, en binnen de kortste keren was ik bij de A12.

Ook hier was 130 km/u toegestaan, en ook hier vond ik 110 km/u meer dan genoeg. Het verkeer was niet al te druk, de wind speelde amper een rol, en het enige wat me hinderde was het windgeruis. Toch jammer van dat verloren oordopje, bedacht ik me. Er zou zo snel mogelijk een vervangend setje moeten komen.

Tegen vijf uur reed ik de Deauville door de poort, naar het plekje achter het huis. Pootje uit, neerzetten en afstappen. De eerste rit met de HDC zat erop.

En nu..... wordt vervolgd? Of toch niet......…

De Achterhoekrit 2019, Mijn eerste toertocht met de HDC

Nu heb ik dan een Deauville, en een mooie ook. Ook heb ik me aangesloten bij de Honda Deauville Club, of ook wel Heel diverse Club. En deze club organiseert met enige onregelmaat toertochten in diverse delen van het land. Zal ik? Of zal ik niet? Want de toertocht die in de Achterhoek gereden gaat worden op de 21ste juli, heeft een startpunt ergens vlak boven Doetinchem, en dat is niet zo heel ver van Ede.

Waarom niet? De binnendoor route naar het startpunt werd door de TomTom bepaald, en ruim op tijd vertrok ik. Onder de zomerjas nog wel met een dunne trui, want hoewel het later op de dag meer dan 24 graden zou worden, was het dat nu nog niet. De zomer motorkleding ging aan, de nodige spullen werden in een tas gemikt, de oordopjes werden geplaatst, de sleutels werden opgezocht en zo was ik klaar om te vertrekken.

Ede uit, en de N224 op, de binnendoor weg naar Arnhem. Hoewel de zon langzaam aan kracht begon te winnen was ik toch blij met de extra laag onder het doorwaaijasje. Mijn eerste uitdaging was nu een tankstation. Het eerste Shell station stond aan de verkeerde kant van de N224, de Total iets verderop was geheel geautomatiseerd, en daar had ik even geen zin in, en pas de Shell in Arnhem voldeed aan al mijn eisen. Tijd om te tanken, de tweede keer met deze motor.

En ja, er ging veel meer in dat in een CX, maar, en dat was ook niet onaardig, het verbruik leek boven de 1:20 van de CX te komen. Ik schatte zo voor de vuist weg dat het 1:22, of misschien wel beter zou zijn. Later bleek dat het verbruik gedurende de laatste 289 kilometers 1:22,3 was geweest. Niet slecht !

In Velp vond ik het tijd om even wat anders te doen, en ik programmeerde de TomTom op de snelste route naar het eindpunt, in Doetinchem. Weer bleek dat de TomTom en de iPhone en ik elkaar niet echt begrepen, en het duurde al met al ruim vijf minuten voordat ik weer wegreed. Nu werd ik de snelweg opgestuurd, de A348. Ik wilde wel eens weten hoe dat ging, met de hoge ruit, op de snelweg. De laatste keer was me niet zo heel goed bevallen. Maar toen was de wind ook veel krachtiger.

De A348 is een rustig stukje snelweg, en vanaf het punt waar ik de weg opkwam tot waar de A348 ophield was minder als vijftien kilometer. Maar toch, het ging rustigjes, snel en zonder problemen, en wat belangrijker was, ook zonder zijwind-gevoeligheden. Dat geeft weer wat meer vertrouwen in de wind-handelbaarheid van deze Deauville.

Braaf de TomTom volgend arriveerde ik rond 10:30 bij hotel 'De Kruisberg' in Doetinchem. Het leek erop dat ik op het juiste punt was, maar er stonden behalve een paar Deauville's ook aardig wat andere motoren. Zo op het eerste gezicht waren er veel meer van de nieuwere NT700, dan van het oudere type, de NT650. De motor werd op een vrij plekje neergezet, en helm en jas gingen uit. En toen merkte ik dat ik een oordopje verloren was, waarschijnlijk bij het tankstation. Dan maar zonder, want het reserve setje zat nog in de dikke jas van het motorpak.

Ik was op de juiste plaats, dat bleek. Een voorstel rondje volgde, en van de meeste namen vergat ik vrijwel direct de bijbehorende gezichten. Tja, je hebt zo'n hoofd of je hebt een ander. Nu was het tijd voor koffie, en even bijkomen. Voordat ik aan de koffie kon beginnen werd ik aangesproken door Frank, of ik het mailtje van hem had gehad. Ja, dat was dat allemaal goed gekomen, vertelde ik hem. Ik had op de club-site kunnen zien dat ik in zijn groep was ingedeeld, en dat gaf ook weer wat vertrouwen. Ik zou wel zien hoever ik mee kon rijden.

Iets voor elf uur waren er nog een paar mededelingen over de te volgen route, en stipt om elf uur begaf een ieder zich naar zijn of haar motor. Jassen aan, helmen op en met ongeveer vijf minuten afstand vertrokken de afzonderlijke groepen. Ik zat in de vierde en laatste groep, als tweede rijder. Voor me een ervaren voorrijder, achter me een ervaren rijder, wat kon er mis gaan?

Gewend als dat ik was aan toerritten met de CX club had ik vrijwel direct moeite om mijn voorrijder binnen een redelijke afstand te houden. Niet omdat hij zo idioot snel reed, nee, eerder dat hij veel vlotter door bochten schoof waar ik, gewend aan de oude CX500, vaker gas terugnam. Het eerste half uurtje was, zoals ik het later zei, hard werken. Werken aan het gas geven, afstand vinden, door de bocht gaan, al die dingen die een meer ervaren toerrijder als vanzelf 'eventjes' doet.

Daardoor had ik, in elk geval in het eerste gedeelte, minder oog voor het Achterhoekse landschap, wat een aaneenschakeling van bos en akkers, velden en wegen was. Vooral de wegen had ik wel veel aandacht voor. De meeste wegen van deze Achterhoekrit waren zeker in het begin gewone klinkerpaadjes. Net groot genoeg om een weg te zijn. Door het vele verkeer waren de zijkanten aardig ingereden, en het midden vertoonde een fraaie bolling. Gelukkig was het wel droog want anders was het vast een gladde boel geweest.

Ook hier in de Achterhoek had het twee nachten geleden flink geregend. Er waren bosweggetjes die nog de sporen van het noodweer op zich hadden liggen, in de vorm van takken en bladeren. Er werd door mij gedurende dat soort wegen meer aandacht aan de weg, dan aan de voorrijder of de omgeving gegeven.

De eerste stop was in het plaatsje Zwiep, aan de Zwiepseweg, tegenover een handelaar in landbouwvoertuigen. Hier stond de derde groep ook eventjes bij te komen van de rit, we waren al ruim een half uur aan het rijden over bobbelige en bochtige wegen en weggetjes. Een kleine sigaretten en/of benen strek pauze is dan welkom.

Omdat de derde groep, die voor ons behoorde te rijden, geen aanstalten maakte om te vertrekken liep onze voorrijder er naar toe, en suggereerde dat het toch echt wel lang genoeg was geweest, die pauze. En groep Drie zag in dat het wel weer tijd was om te vertrekken.

Enkele minuten later vertrok ook ons groepje weer. Maar niet voordat me op het hart gedrukt was om goed op het uitschakelen van de richtingaanwijzers te letten. Dat werkte net iets anders als op de CX, en het koste moeite om er aan te wennen. Waar ik vroeger de duim op het knopje kon houden, en zodoende 'wist' dat ik nog moest terugschakelen, want mijn duim zat of naar links of naar rechts, nu moest het knopje een keertje ingedrukt worden om het knipperlicht te resetten. Gedurende de rest van de rit probeerde ik het advies te volgen, maar er waren toch momenten dat de voorrijder het bekende signaal gaf: knipperlicht staat nog aan....

Verder ging het door het steeds wisselend Achterhoekige landschap. Voorbij bomen, over bruggen die over beken lagen, langs boerderijen en over bos wegen, onder dicht bladerdak en blauwe luchten, langs riviertjes en beken. Het tempo bleef, naar mijn mening wel een tikje hoog, maar ik kon het bijbenen. Dat de Deauville rustigjes reed hielp natuurlijk ook wel.

Bijna een uur na het eerste rustpuntje in de route kwamen we aan bij Restaurant 'Grenszicht', vlak aan de grens met Duitsland. Ergens hadden we een andere weg genomen als een eerdere groep, want na ons, die tenslotte de laatste groep waren, kwam er toch nog een groepje motorrijders aan. Nou ja, dat was van later zorg. Het eerste punt was nu de verzorging van de innerlijke mens.

Binnen in het restaurant had ik al snel een Spa'tje te pakken, en met de bestelling voor mijn lunch was het ook in orde. En hoe! Een heerlijke uitsmijter werd voor me neer gezet. En nee, ik ging niet netjes en beleefd wachten totdat iedereen aan de tafel ook wat had, want dan werd mijn eten koud. Des te meer bestellingen er op de tafel gezet werden, des te stiller werd het in het zaaltje......

Word vervolgd.
Volgende week deel 2.